In het FD van vandaag staat op pagina 4 dat een aantal gerenommeerde economen zich zorgen maken dat Europa, na het bestrijden van de crisis, achterblijft bij de rest van de wereld. Omdat we zo druk zijn de actuele problemen op te lossen, zijn we het grotere beeld uit het oog verloren.

Hmm…

Wat doen onze overheden anders dat top-managers in bedrijven? Eigenlijk niets. Het is de bekende overweging tussen rood, groen en blauw perspectief.

Rood perspectief voor Europa:

Er zijn een aantal ‘branden’ die geblust moeten worden omdat anders het hele huis in de hens gaat. De financiële crisis, het afnemende vertrouwen in de politiek en in Europa, toenemende stromen vluchtelingen die een beter leven willen, oude systemen (banken en pensioenen) die de verandering tegenhouden, nieuwe machtsblokken (al dan niet geoorloofde samenwerkingen tussen partijen), etc.

Worden deze branden niet geblust, dan is er straks geen Europa meer. Logisch dat hier aandacht naar uit gaat.

Groen perspectief voor Europa:

In de Europese topoverleggen in Lissabon (met de basis al in Maastricht) en het strategisch document 2020 is de lange termijn positionering en koers van Europa vastgelegd, met als doel het concurrentievermogen van Europa in de wereld te vergroten. De structurele aanleidingen om ons zorgen te maken over onze concurrentiepositie zijn bijvoorbeeld:

• de vergrijzing;
• nieuwe technologieën;
• klimaatveranderingen;
• etc

Dezelfde soort uitdagingen die je in goede externe analyses van bedrijven terug ziet komen.

De vraag is alleen of het systeem en de werkwijze van de EU op effectiviteit gericht is. Welke instrumenten heeft de EU om in de diverse decentrale eenheden (landen) de afgesproken mijlpalen ook af te dwingen? En wat kan de EU doen nu er zoveel in het rode perspectief te doen is.

Blauw perspectief voor Europa:

De vraag is natuurlijk (en die mag je van mij verwachten): wat is hier nu eigenlijk echt aan de hand? En ik zou hier een aantal inhoudelijke vervolgvragen bij kunnen stellen:

• Is de situatie in de omgeving van Europa nog steeds zo dat de strategie 2020 de juiste koers is?
• Wat gebeurd er met de positie van Europa ten opzichte van bijvoorbeeld China en de VS als we op deze manier doorgaan? En als we de strategie 2020 verder uitrollen?
• Wat is er binnen Europa aan de hand waardoor het niet werkt? Zijn hier nieuwe inzichten uit te halen die we mee moeten nemen in een verandering of aanscherping van de strategie?
• Als we alles nu vanaf een afstandje bekijken, wat zien we dan eigenlijk? Wat is er nu echt aan de hand met Europa?
  • Waar zijn we goed in, en waar niet in?
  • Hoe zit het met onze cultuur, met het achterliggende paradigma? Stelt dat ons eigenlijk wel in staat te doen wat we willen doen?
  • Waar zitten onze kansen, onze unieke sterke punten waarop we een unieke positie in de wereldmarkt kunnen krijgen?

Misschien zouden we er allemaal beter van worden als we politieke en emotionele vraagstukken ook eens met ‘Het Oog’ gaan bekijken… 🙂

Krachtige groet,

Marischka